 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
วิทยากร: นายแพทย์ศิริศักดิ์ วรินทราวาท
วัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่มี 2 ประเภท คือ seasonal vaccine และ pandemic vaccine (อยู่ในระหว่างการพัฒนา) วัตถุประสงค์ในการใช้ seasonal vaccine ประการแรก เพื่อลดโอกาสในการเกิด reassortment กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ ผู้ที่มีหน้าที่ทำลายสัตว์ปีก บุคลากรด้านการแพทย์และสาธารณสุข เจ้าหน้าที่ด้านปศุสัตว์ เจ้าหน้าที่ห้องปฏิบัติการ และทีมเฝ้าระวังสอบสวนเคลื่อนที่เร็ว ประการที่สอง เพื่อลดอัตราป่วยและอัตราตาย โดยกลุ่มเป้าหมายที่ควรได้รับวัคซีน ได้แก่ กลุ่มเสี่ยงต่อภาวะแทรกซ้อนของโรคไข้หวัดใหญ่ ( ผู้ที่มีอายุมากกว่า 65 ปี, ผู้ป่วยด้วยโรคเรื้อรัง, ผู้ป่วยภูมิคุ้มกันบกพร่อง, เด็กอายุ 6 ถึง 23 เดือน) และบุคคลที่สามารถแพร่เชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ไปยังกลุ่มเสี่ยงต่อภาวะแทรกซ้อนของโรคไข้หวัดใหญ่ (บุคลากรด้านการแพทย์ และผู้สัมผัสใกล้ชิดกับกลุ่มเสี่ยง) สำหรับสายพันธุ์ของไวรัสไข้หวัดใหญ่ที่องค์การอนามัยโลกแนะนำให้นำมาเป็นองค์ประกอบในการผลิตวัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่ในฤดูกาลระบาดของปีต่างๆ อาศัยข้อมูลการเฝ้าระวังแยกเชื้อไวรัส และวิเคราะห์ลักษณะของแอนติเจนของแต่ละสายพันธุ์ ที่ได้จากเครือข่ายการเฝ้าระวังโรคไข้หวัดใหญ่ 112 แห่งใน 83 ประเทศทั่วโลก รวมถึงศูนย์ความร่วมมือการตรวจยืนยันและการวิจัยเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ 4 แห่ง องค์การอนามัยโลกได้แนะนำสายพันธุ์ northern hemisphere ซึ่งประกาศในเดือนกุมภาพันธ์ของทุกปี และสายพันธุ์ soutern hemisphere ซึ่งประกาศในเดือนกันยายนของทุกปี หลังจากนั้นบริษัทผู้ผลิตวัคซีน จะผลิตวัคซีนตามที่องค์การอนามัยโลกประกาศ ซึ่งใช้เวลาประมาณ 6 เดือน ในปี พ.ศ. 2547 กระทรวงสาธารณสุขได้จัดสรรวัคซีนไข้หวัดใหญ่ เพื่อรับมือกับปัญหาการระบาดใหญ่ของเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่ จำนวน 120,000 โด็ส โดยได้รับการสนับสนุนจากองค์การอนามัยโลก สำหรับในปี พ.ศ. 2548 กระทรวงสาธารณสุขได้จัดหาวัคซีนมาได้ประมาณ 400,000 โด็ส ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลและภาคเอกชน สำหรับการจัดเตรียมยาต้านไวรัสนั้น ภายในปี พ.ศ. 2550 กระทรวงสาธารณสุขได้วางแผนที่จะสำรองยาไว้สำหรับผู้ป่วยประมาณ 300,000 ราย
|